De Noorse film Hope (Håp) die vanaf 29 oktober in de Nederlandse bioscopen te zien is, is pijnlijk herkenbaar als je zelf kanker hebt gehad of een dierbare bent verloren aan kanker. De emoties, de medische molen, het terugkijken op het leven en tegelijkertijd de dagelijkse dingen die doorgaan – behalve triest voelt het soms gewoon absurdistisch. Zelf ben ik nog niet zo lang geleden mijn moeder verloren aan kanker en ik vind het waanzinnig knap hoe deze film weergeeft hoe het leven eruitziet als je bent ‘opgegeven’. En dat zonder het verdriet er té dik bovenop te leggen. Zou het komen omdat de Noorse filmmaker Maria Sødahl het allemaal zelf heeft meegemaakt?
Tip: hou je van Scandinavische filmhuisfilms? Bij Cinemember kun je een heleboel bijzondere films kijken wanneer jij dat wilt. Met een proefabonnement kun je het 2 weken gratis uitproberen.
- Heb je de gratis kalender met Scandinavische feestdagen al gedownload?
- Hier vind je nog meer gratis Scandinavische dingen en kortingsacties
- Hier vind je heel veel Scandinavische series en hier Scandinavische films
- Hier vind je Scandinavische romans
- Deze boeken over Scandinavische lifestyle en deze Scandinavische kookboeken vind je misschien ook wel leuk
Een doodgewoon (bonus)gezin
Het begint allemaal met een heel gewoon samengesteld gezin. Moeder Anja (Andrea Bræin Hovig) is voor haar werk naar het buitenland geweest en komt thuis in een gezellig huishouden met soms wat rommel en ruzie. Haar man Tomas (Stellan Skarsgård uit onder andere de film Out stealing horses) heeft niet alles precies zo gedaan als ze had gewild, maar het is goed gegaan. Een mooi begin van deze film, want ook rommel, ruzie en onenigheden horen nu eenmaal bij het leven.
Slecht nieuws
Maar dan komt het slechte nieuws. De hoofdpijn waarvan Anja al een tijdje last heeft, blijkt te worden veroorzaakt door een gezwel in de hersenen. Vlak voor kerst krijgt ze onverwacht te horen dat er geen hoop meer is op genezing.
Dat zet alle gewone dingen in het leven ineens in een compleet ander daglicht. Anja wil zo lang ze geen duidelijkheid heeft nog niets aan de 6 kinderen in het gezin vertellen, en ook niet aan haar vader die voor de kerstdagen bij hen logeert. Alles moet zoveel mogelijk gewoon doorgaan: van de laatste kerstcadeautjes kopen en de kerstboom versieren tot de vaatwasser in- en uitruimen.
Medicijnen
Maar wat niet bepaald gewoon is, zijn de medicijnen waarmee Anja meteen begint. Die zijn niet mis en hebben onvermijdelijk niet alleen invloed op de tumor, maar ook op hoe Anja zich voelt en gedraagt. Dat maakt het nog lastiger om haar ziekte voor iedereen verborgen te houden.
De medicijnen kunnen je ook hyper maken, of depressief (als je dat nog niet was door de sombere prognose). En daar komt wat mij betreft het meest intrigerende aan de film aan de oppervlakte drijven. De 43-jarige Anja neemt nu haar leven ten einde loopt geen blad voor de mond en zegt nogal wat heftige dingen over haar relatie met de nu 59-jarige Tomas. Waarom kan haar man bijvoorbeeld nu wel tijd voor haar maken, maar vroeger niet? Had ze niet al lang bij hem moeten weggaan?
Als kijker weet je niet precies in hoeverre haar boze uitbarstingen terecht zijn, of gekleurd worden door haar hevige emoties en de medicijnen. Dat ze niet of nauwelijks weerwoord krijgt van haar man, zegt ook niet alles: is het waar wat ze zegt, of wil hij haar niet tegenspreken nu ze het toch al zo moeilijk heeft?
Hoe dan ook, behalve met Anja had ik ook aardig te doen met Anja’s man. Hij probeert haar zo goed en zo kwaad als het kan te ondersteunen, maar hulp vragen en accepteren is duidelijk niet Anja’s sterkste punt. Omgaan met haar onvoorspelbare gedrag en tegelijkertijd zijn eigen verdriet verwerken… Of hij nu wel of geen goede echtgenoot is geweest, dit is ook voor hem enorm moeilijk.
Een hechter team
Tegelijkertijd brengt Anja’s ziekte hen ook dichter bij elkaar. “Het lijkt wel alsof we weer samenwerken aan een nieuw project,” zegt Anja op weg naar de zoveelste doktersafspraak. Ook de band tussen Anja en haar kinderen, haar vader en haar vriendin wordt intenser als ze ‘het’ eenmaal weten.
Niet sentimenteel
Maar dat alles wordt er niet te dik bovenop gelegd in de film – integendeel. Al het onuitgesproken verdriet maakt de film juist zo aangrijpend. Tekenend is de eerste keer dat Anja en haar vader elkaar zien nadat het nieuws over haar tumor bekend is geworden. “Anja…” zegt de vader. “Ja,” zegt Anja. En daar blijft het bij.
Ondanks het zware verdriet dat op de hele film rust, vond ik het dus zeker geen tranentrekker. Met uitzondering van het moment waarop Anja en Tomas met elkaar dansen en dit liedje te horen is. Dat moment greep me echt naar de keel en het liedje heb ik sinds het zien van de film niet meer uit mijn hoofd gekregen. Op de een of andere manier herinnert me het eraan dat elk gezin en elke relatie zo hun mindere momenten hebben, maar dat ik toch enorm dankbaar ben dat we elkaar hebben.
Gebaseerd op eigen ervaringen
Filmmaker Maria Sødahl (hier vind je een interessant interview met haar) baseerde deze film op haar eigen ervaringen. Ook zij kreeg vlak voor kerst te horen dat er geen hoop meer was en ging vlak na de jaarwisseling – na een trouwfeest op haar verjaardag – onder het mes. Dat is misschien ook wel waarom de film Hope heet, want hoewel Anja’s toestand in de film hopeloos lijkt, overleefde Sødahl het wel degelijk.
Niet alleen is de film gebaseerd op de realiteit, sommige rollen worden niet eens gespeeld door acteurs maar door mensen die gewoon zichzelf zijn. Alle 17 medici die je in de film ziet, zijn geen acteurs maar echte artsen, verpleegkundigen etc.
Nog een interessant weetje uit het interview: het appartement van Anja en Tomas, dat het hart van de film vormt, is compleet nagebouwd in een studio van 350 vierkante meter in de Zweedse stad Trollhättan.
Bekijk de film zelf
De film Hope duurt 126 minuten en wordt in Nederland uitgegeven door Cinéart. Hij komt op 29 oktober uit in de Nederlandse bioscopen. Hier vind je de bioscoopagenda voor deze film en hieronder kun je alvast de trailer bekijken.
De winnaar van de winactie is inmiddels op Facebook bekendgemaakt.
Deze blogpost kan affiliatelinks bevatten. Als jij via zo’n link iets koopt of boekt, krijg ik een kleine vergoeding. Dit gebeurt anoniem en kost jou niets extra’s. Samenwerkingen en affiliatelinks stellen mij in staat om deze website te onderhouden en jou van informatie te blijven voorzien. Meer hierover lees je in mijn disclaimer/privacyverklaring.
Fijn films kijken onder mijn dekentje op de bank, nu ik de bios geen goed idee vind in deze periode. In a better world zou ik als eerste gaan kijken
Dekentje op de bank, ik ben voor!
Amour lijkt mij eem liefdevolle film, die wil ik eerst kijken. Fijn thuis met thee en chocola
Hmmmm chocola ook nog, lekker!
Hope lijkt mij ook een mooie film. Van de dvd’s zou ik eerst In a better world gaan kijken. Erg benieuwd naar!
De trailer smaakt naar meer!
Zeer benieuwd